Middelburg

Omdat de moties waar het meeste geld mee gemoeid waren als eerste werden behandeld, werd al vrij gauw duidelijk waar de prioriteiten van de raad liggen. Voorstellen om de langzaamverkeersburg bij Ramsburg niet aan te leggen (goed voor een bezuiniging van 309.000 per jaar ) en de bouw van het theater uit te stellen en haalden het niet. Mede hierdoor was er later geen geld meer over om een bezuiniging op het vluchtelingenwerk van 25.000,- ongedaan te maken.

Nadat alle moties en amendementen waren besproken kwam een initiatiefvoorstel van D66 en CDA aan de orde. In dit voorstel werd opgeroepen om de raadsvergoeding niet te indexeren (= verhogen ). Het argument hiervoor was dat, als er van de Middelburgse bevolking gevraagd wordt 6,5 miljoen te bezuinigen, de raad het goede voorbeeld dient te geven door ook zichzelf niet te ontzien. Dit bleek echter voor veel andere raadsleden niet zo vanzelfsprekend. Met name de LPM liet zich van zijn slechtste kant zien. Piet Kraan, woordvoerder van de LPM, probeerde zijn collega-raadsleden en het publiek ervan te overtuigen dat er een verband bestaat tussen de hoogte van de fractievergoeding aan de ene kant en inkomensongelijkheid aan de andere kant. Want, aldus Kraan, voor mensen met een hoog inkomen is de raadsvergoeding slechts een extraatje, zij kunnen in principe zonder, terwijl voor mensen met een lager inkomen de raadsvergoeding een belangrijke bron van inkomsten vormt.

Het is betreurenswaardig te merken dat bij sommige partijen inkomensongelijkheid pas een hoge plaats op de politieke agenda krijgt wanneer het eigen inkomen in gevaar dreigt te komen. Politici die vrijwel nooit een wanklank hebben laten horen over het feit dat we in Middelburg een voedselbank hebben, schieten plotseling verschrikt wakker wanneer hun eigenbelang getroffen dreigt te worden.

Of het inkomen van een raadslid nu hoog of laag is, er moet vanuit worden gegaan dat een raadslid in de eerste plaats in de gemeenteraad zit vanuit politieke overwegingen en om de bevolking in het geheel en de eigen achterban in het bijzonder zo goed mogelijk te vertegenwoordigen. Dit is echter alleen mogelijk wanneer je als raadslid laat zien dat je in tijden van bezuinigingen ook jezelf niet ontziet, anders ontstaat het, terechte, beeld dat politici alleen maar in de raad zitten om hun eigen zakken te vullen.

Laten we het bovenstaande verhaal nu eens omdraaien. Als voor raadsleden met een hoog inkomen de raadsvergoeding inderdaad slechts een extraatje is, dat niet opweegt tegen de hoeveelheid tijd die ze hieraan spenderen, dan betekent dit dat hun keuze om raadslid te worden niet voortkomt uit persoonlijke financile motieven, maar puur uit ideologische. Voor mensen met een smallere beurs kunnen financile motieven wel een belangrijke rol spelen. Logisch gezien is er slechts n manier om te voorkomen dat iemand in de gemeenteraad plaatsneemt vanuit persoonlijke, financile motieven in plaats van vanuit ideologische, en dit is door het raadswerk minder goed te belonen, dus de vergoeding voor raadsleden te verlagen.

Verder vertelde Piet Kraan dat, omgerekend naar een uurloon, een raadslid slechts 4,- per uur verdient, gezien de hoeveelheid tijd die hierin wordt gestoken.
Het maandelijks bedrag dat een raadslid krijgt is 1.157,56, dus om aan 4,- per uur te komen moet een LPM-raadslid gemiddeld per week 66,5 uur aan raadswerk besteden. Dit is meer dan in welke andere fractie dan ook. De enige logische conclusie is dan ook dat LPM-raadsleden zeer langzaam werken.

Ook de PvdA kwam uit zelfrechtvaardiging nog met een excuus om niet met het voorstel van D66 en CDA in te stemmen. Er stond namelijk geen besteding van het geld tegenover. Op het voorstel van GroenLinks om dit geld dan te besteden aan het vluchtelingenwerk ging de partij echter vreemd genoeg niet in.

Bij de stemming over het voorstel bleken uiteindelijk alleen het CDA en D66 voor te stemmen. Het was uitermate teleurstellend te moeten constateren dat alleen een paar (centrum)rechtse partijen in de gemeenteraad hun verantwoordelijkheid durfden te nemen.