Middelburg

Maandag 6 april ging het in een goed gevuld stadskantoor weer eens over het stadspark op het Molenwater. Niet over de definitieve invulling, maar om tijdelijk een groen, sociaal hart voor de binnenstad te creëren.

De vereniging Stadspark Molenwater wilde hier graag invulling aan geven en had zich een slag in de rondte gewerkt. Plannen maken, opruimen op miniatuur, overleg met ambtenaren en wethouder, klankbordgroepvergaderingen bijwonen enz.

En,hoewel in de eerste gesprekken met de wethouder en uit zijn houding tegenover de vereniging in de klankbordgroepvergaderingen al duidelijk bleek dat hij zowel de vereniging als haar ideeën geen warm hart toedroeg, bleven ze maar vol goede moed doorgaan.

En ze vroegen echt niet zoveel: één van de grotere gebouwen voorlopig niet slopen maar opknappen en geen parkeerplaatsen op het terrein van miniatuur.

Het was uiteraard wel reden voor ons om ook voor een tijdelijke invulling de strijd weer aan te gaan met het college en de coalitiepartijen. En met ons de ChristenUnie; we hebben tot het laatste moment geprobeerd er uit te halen wat er in zat. Maar helaas; er viel niets te halen.

Je kunt praten tot je een ons weegt: als de coalitiepartijen de gelederen sluiten kun je het schudden. Het ging ook helemaal niet over argumenten; het ging alleen maar over angst.

Angst dat de vereniging van het tijdelijke stadspark zo’n groot succes maakt en dat zoveel mensen daar van genieten dat de theaterplannen voorgoed de kast in kunnen.

Maar als je zo twijfelt aan de houdbaarheid van je eigen plannen moet je daar misschien in alle eerlijkheid nog eens naar gaan kijken en geen betrokken, enthousiaste burgers gaan dwarsbomen.

De manier waarop met name PvdA en CDA dit dwarsbomen verdedigden ging erg ver. Zonder blikken of blozen wisten ze uit te brengen dat ze de vereniging steunen en hopen dat het een succes wordt, maar dat de gebouwen toch echt beter gesloopt kunnen worden en dat we de parkeerplaatsen zo nodig hebben.

De coalitiepartijen hadden ook nog samen een voorstel ingediend, waarin ze het college vroegen het kassahuisje niet te slopen; dan kreeg de vereniging toch nog een beetje waar ze om had gevraagd.

Ik weet nog steeds niet goed of dit gebaar neerbuigend was bedoeld of gewoon stompzinnig. Gelukkig overheerst wat mij betreft het gevoel van weerzin tegen de arrogantie van de macht niet.

Ik heb genoten van de manier waarop we samen met de vereniging Stadspark Molenwater en de ChristenUnie hebben samengewerkt en heb niet het idee dat het verlies van maandagavond voor twijfel heeft gezorgd. Integendeel, we laten nog van ons horen!

Peter van Hekken