Middelburg

Nu zijn er bij ons genoeg verhalen bekend van mensen die als tegenprestatie voor hun uitkering 32 uur moeten werken, al heeft de rechter dit verboden, met als stok achter de deur de zin die bij Orionis het meest gebruikt wordt: Anders korten we je op je uitkering. Tot zover het wijzen op rechten en plichten.

Is er ook sprake van een angstcultuur? Hoewel er een aantal mensen is dat vrijuit durft te spreken, gebeurt het overgrote deel van de meldingen die bij ons binnenkomen anoniem. Medewerkers willen hierover ook niet naar buiten treden, bang voor een korting of stopzetting van hun uitkering, want ze zijn volledig afhankelijk van hun klantmanager.

Dit betekent ook dat hun verhalen het nieuws niet halen, zodat een groot deel van de wantoestanden bij Orionis niet naar buiten komt, al doen we als SP natuurlijk onze uiterste best om deze verhalen toch, in geanonimiseerde vorm, naar buiten te brengen.

Maar wat zijn de gevolgen van deze angstcultuur? Wethouder De Zwarte kan vrijuit spreken. Hij hoeft niet bang te zijn om gekort te worden op zijn niet geringe overheidsuitkering. Dit geldt niet voor de Orionis-clinten. Wanneer zij vrijuit spreken lopen ze grote kans dat hun toch al te lage overheidsuitkering verder verlaagd of zelfs stopgezet wordt. En omdat zij niet vrijuit durven te spreken, lezen mensen in de krant alleen het verhaal van de wethouder, en blijven ze blind voor de andere kant van het verhaal.

Dit zorgt er vervolgens voor dat deze situatie in stand kan worden gehouden; als mensen precies zouden weten wat er gebeurt, zou dit per direct tot een gedwongen aftreden van onder anderen wethouder De Zwarte leiden.

In een democratie kunnen mensen vrijuit hun mening geven en is de vrije pers in staat wantoestanden aan te kaarten. In een dictatuur zwijgen mensen uit angst voor represailles en geeft de pers puur de mening van de machthebbers weer. Ik laat het aan de lezer over om te beslissen waar de huidige situatie het meest op lijkt.