Middelburg

Bij het kijken naar de tv-debatten, analyses achteraf en de krantenverslagen, dringt de vergelijking met de voetbalcompetitie zich onmiskenbaar op. Het begint altijd met een voorbeschouwing. Daarna volgt het debat/de wedstrijd, met natuurlijk als doel zoveel mogelijk punten te scoren. Het publiek moedigt (via de sociale media) de eigen ploeg aan en boort de tegenstander de grond in. Ook de scheidsrechter (discussieleider, interviewer) krijgt een uitgebreide en vaak niet al te milde recensie. Soms wordt vanaf de linkerflank gescoord, soms vanaf de rechterkant.

Na het debat volgt natuurlijk een uitgebreide nabeschouwing waarin een aantal kenners vertelt wie het wel of niet goed gedaan hebben. En de ploeg die gewonnen heeft, heeft er ineens een groot aantal fans bij.

Wie de wedstrijd en de nabeschouwing gemist heeft, kan de krant, teletekst of internet raadplegen. Ze weten dan gelijk wie er gewonnen heeft. Ze kunnen ook de publicatie van de tussenstanden afwachten, al geven die vaak verschillende uitslagen. En na de verkiezingen volgt uiteraard een analyse van het seizoen. De winnaars en verliezers worden geinterviewd en aan bepaalde trainers wordt gevraagd of ze, gezien de dramatische uitslag, toch wel aan kunnen blijven. En op het moment van schrijven beginnen de eerste speculaties over de opstelling voor het volgend seizoen.

Er is nog een belangrijke overeenkomst tussen voetbal en politiek: de meeste mensen weten over het algemeen na een paar jaar al niet meer wie er een aantal jaar daarvoor gewonnen heeft. En hoe ze het er in dat betreffende seizoen vanaf hebben gebracht. En dat was niet altijd fraai.

Om met een (misschien iets te cynisch) citaat van aartsbisschop Tutu af te sluiten: We learn from history that we dont learn from history!