Middelburg

Een kleine rondgang op het Miniatuurterrein vandaag (11/05) stemde me droevig.

En dan doel ik niet op het leuke gesprek, zittend in het zonnetje, met meneer en mevrouw Brummelkamp, niet op de twee jongetjes die in een emmer glasscherven aan het verzamelen waren en niet op de dames van de vSM die pedagogisch verantwoord de kinderen aan het uitleggen waren dat, wanneer meneer kikker in zijn luie stoel televisie kijkt of zit te lezen, het uiterst onplezierig is wanneer er een enorme stoeptegel op zijn kop wordt gegooid.

Nee, dan doel ik op de toestand van het terrein en de opstallen.

Vernielingen, brandstichting, half omgeploegde perkjes. Een oude vrieskist die, vol met stenen, zwaar gehavend ergens op het terrein ligt zegt eigenlijk alles.

Persoonlijk wijt ik dit volledig aan de houding van de gemeente en het college in het bijzonder. Wanneer je, voor wat het Miniatuurterrein betreft, alleen weet te spreken over slopen en parkeren, kun je moeilijk verwachten dat anderen wel het waardevolle van deze plek inzien.

Of zou dit alles passen in een ontmoedigingsbeleid om de mensen die er wel wat van willen maken uiteindelijk toch murw te krijgen? Dat is dan ten eerste schandalig en ten tweede verkeerd gegokt.