Middelburg

Een groep van ± 26.000 mensen zal zich op basis van de nieuwe pardonregeling binnenkort officieel Nederlander mogen noemen.

Mensen die om diverse redenen (armoede, oorlog, onderdrukking, vervolging) hun eigen land ontvlucht zijn om in Nederland een nieuw leven op te bouwen.

Hoewel het triest is dat we als “rijk westen” niet in staat zijn deze mensen in hun thuisland voldoende te ondersteunen is het mooi dat deze regeling eindelijk
ingevoerd wordt.

Staatsecretaris Albayrak heeft de burgemeesters gevraagd een lijst in te leveren met alle illegaal in hun gemeenten verblijvende personen die niet voor deze regeling in aanmerking komen. Geschrokken van de reacties heeft ze haar verzoek ijlings ingetrokken, maar ze wil deze groep toch “in kaart” brengen.

Mensen die uit angst geen of te laat een aanvraag hebben ingediend, een paar dagen te laat zijn aangekomen, geen bewijzen omtrent de aankomstdatum kunnen overleggen of in een ander europees land ook een aanvraag hadden lopen.

Velen zullen het predicaat economische vluchteling
krijgen en teruggestuurd worden naar het land van herkomst. Maar wat is eigenlijk een economische vluchteling? Iemand die op de vuilnisbelten van Nairobi woont, wiens gezin reeds gehalveerd is door honger, ziektes, besmet drinkwater en in een wanhoopspoging probeert Fort Europa binnen te dringen om met een miniem deeltje van onze welvaartstaart zijn overgebleven kinderen een beetje toekomst te kunnen bieden?

Ik weet eigenlijk niet wat erger is: Een lijst maken met de namen van mensen die in wezen geen strafbare feiten hebben gepleegd maar uitgezet moeten worden omdat wij als samenleving hebben besloten dat zij hier niet thuis horen of een desperate vader of moeder een economische vluchteling noemen.

Economische vluchtelingen? Die wonen in Brasschaat!