Middelburg

Afgelopen zomer kregen we bericht van Inge Tupanwel-Adriaansen dat ze ernstig ziek was. De behandeling benam haar alle energie. 18 december jl. is zij ondanks haar enorme vechtlust overleden. 

Want vechten kon ze. In de gemeenteraad waren haar debatten vlijmscherp en stevig onderbouwd. Laaiend kon ze worden op de bestuurderselite die geen oog heeft voor mensen in armoede.

Gemeente Middelburg kon rekenen op felle betogen van Inge wanneer het ging om camping “De Witte Raaf” in Arnemuiden waar jaarplaatshouders het onderspit dreigden te delven en het willen bebouwen van de Trekdijk zonder rekening te houden met de inwoners van Nieuw en Sint Joosland. Maar wat haar het meeste stak was dat er in de bouwplannen van Veerse Poort, Mortiere, Rittenburg en Essenvelt nauwelijks sociale huurwoningen gebouwd werden. De ene kapitale villa na de andere verrees maar ouderen die kleiner wilden wonen, jonge starters of gezinnen konden geen kant op. Dat was niet te verteren.

Ze greep niet alleen debatten aan om het college te wijzen op hun verantwoordelijkheid voor de samenleving maar ging uiteraard de straat op. Samen met de afdeling heeft ze meer dan 4000 handtekeningen deur aan deur opgehaald tegen de schandalige huurverhoging. Ze is die persoonlijk naar minister Blok in Den Haag gaan brengen om hem te vertellen wat het betekent om jaar na jaar een verhoging op je dak te krijgen terwijl de inkomens van huurders dalen en telkens meer mensen een onzekere flexbaan ingejaagd werden.

Foto: SP

Laaiend was ze dat iedereen naar elkaar wees, de gemeente naar Den Haag, Den Haag naar de woningcorporaties en de woningcorporaties naar Den Haag. Ondertussen zaten er mensen tussen wal en schip en werden er veel te weinig sociale huurwoningen gebouwd terwijl de nood aan betaalbare woningen zo groot is. Dat was ook haar grote frustratie: je werkt je drie slagen in de rondte als gemeenteraadslid maar er lijkt niets te veranderen. Toch mogen we nooit vergeten wat voor een belangrijke rol Inge in de raad heeft gehad door de vinger op de zere plek te blijven leggen, zij vertolkte de stem van onze leden met verve en wij, als leden zijn daar dankbaar voor, zij gaf ons een stem! 

Zo zelfverzekerd en helder als ze debatteerde voelde ze zich niet, zenuwen gierden haar door de keel als ze het woord nam. Ze kwam dan wel uit de journalistiek maar ze stond liever achter dan voor de camera en dat typeerde haar, het ging haar om de idealen: menselijke waardigheid, rechtvaardigheid en solidariteit. Wars van spelletjes en egotripperij. Een tweede ronde in de raad zag ze niet zitten, liever de straat op, met en voor de mensen dan nog een keer de raad in. De functie maakte haar niets uit, het ging haar om wat ze voor de SP afdeling kon betekenen. 

Wat waren we blij dat ze onze voorzitter wilde worden, een taak die je beslist niet moet onderschatten. Als voorzitter stond ze net zo makkelijk op de barricade voor een rechtvaardiger en menswaardiger wereld als dat ze soepel vergaderingen voorzat. Als Inge aan het woord was, was ieder woord oprecht en betrokken. Ze maakte heldere analyses, nam voor iedere vraag de tijd en nam iedereen serieus. Dat voelde je, dat maakte de vergaderingen zo prettig ook al waren de onderwerpen ernstig.

In de pauzes was er altijd tijd voor een persoonlijk hart onder de riem voor een ieder die dat nodig had. Zo 100% SP, in hart en nieren sociaal. Ja we mogen van geluk spreken dat “onze” Inge in haar drukke leven tijd vond om zich voor onze afdeling in te zetten. 

Inge is er niet meer, maar laten wij haar nooit vergeten en ter nagedachtenis blijven strijden voor rechtvaardigheid! Zij was niet alleen een prachtvrouw maar ook een krachtvrouw, laat zij een inspiratiebron voor ons allen zijn.

We wensen haar geliefde man Jerry, de kinderen, familie en vrienden, die zoveel voor haar betekenden, heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit grote verlies.